-- Նախ ո՞վ ԿԳԲ/ՊԱԿ-ի իբր նախկին կադրային սպա Յուրի Սարգսյանը: 1990 թթ սկզբին դաշնակների հետ «կեղծ օղիների» առևտրով զբաղվող ( իմա՝ կեղծ տեղեկությունների) ԿԳԲ/ՊԱԿ-ի աշխատակից և գործակալական հավաքագրող: Հատկապես ազգայնական տրամադրությամբ թեկնածուներին: Այդպես է նա խցկվել ՀՅԴ, իսկ 1995 թ. հեռացվել է ԱԱՆ համակարգից: Սակայն հայտնի, որ «երբեմնի» կգբ-ականներ չեն լինում: Ըստ ոմանց նա այժմ ևս զբաղվում է այդ «առաքելությամբ»: Իսկ դրա համար հայագիտական և հատկապես Էության գաղափարները հոյակապ խայծ են... ԱՐԱՐԷ կայքէջի անհայտ ու խորհրդավոր «ադմինի» վարքը այլ բան չի հուշում: Հիմնադրամի մեջ ներգրավված որոշ հեղինակներ՝ նույնպես... ( ավելին տե՛ս «Ագենտ «Գոշ» հոդվածում http://septemberi21.blogspot.fr/2007/12/blog-post_04.html ): 

  -Հայագիտական հանրագիտարան արդեն մեկը կա, ինչո՞ւ ստեղծել երկրորդը: «Մեծահասակների ցկյանս ուսումնառություն» ՀԿ նույնպես մեկը կա («Հայք» ամբողջագիտական համալսարանը, նույնպես ԷՈՒԹՅԱՆ մոդելով, սկզբունքներով և նույնպես երբեմնի անդամներով... ): ՀԿ-ի «ԱՐԱՐԷ» անվանումը վերցված է Ա. Շահնազարյանի աշխատության խորագրից (տե՛ս. http://www.eutyun.org/S/E/EHandes/EHNH_27_61.htm ): Այդ գաղափարներով ևս ժամանակին զբաղվում էր կգբ-ական ինչ-որ սքող կենտրոնը ԵՐՊ-ում («ԱՐԱՐԷ» ՀԿ նույնպես տեղակայված է դրա հարակից կորպուսում... ):
       Մեկ խոսքով, «բոլոր ճանապարհները տանում են դեպի »...

    - Տվյալ դեպքում հեղինակային իրավունքի և բարոյականության տարրական նորմերի մասին խոսելը անիմաստ է, երբ ՀՀ ողջ իշխանությունը, ներառյալ ընտրությունները և հռետորաբանությունը հիմնված են անթաքույց կեղծիքի, խարդավանքների, ապատեղեկատվության և աչքակապության վրա: Այս մեկ արտառոց ու լկտի պարագան դրանց «հարազատ զավակն» է, որը գալիս է լրացուցիչ ընկճելու գիտակից հանրությանը, բայց սնելու ամբոխի սնապարծությունը: Նրանց թիրախն էլ հենց այդ է, ավելի ստույգ կուտը կամ կրկեսյան «շաքարը» , որպես հատուցում կենդանիների «դաստիրակության»...
    Ցավալի է, որ մեր մի քանի գրագետ վերլուծաբանները այդ չեն նկատում:

    - «ԱՐԱՐԷ» ՀԿ անում է բառացիորեն այն, ինչը ժամանակին «ՈՐՈՆՈՒՄ» կենտրոնը, իսկ Յուրի Սարգսյանը՝  ինչ այդ կենտրոնի երբեմնի տնօրեն՝ ԿԳԲ-ի բարձրաստիճան սպա Գրիգոր Արշալույսի Վահանյանը («յուրայի» մասին մեզ հուշել էին Հայաստանի հայագիտական շրջանակներից... ): Նպատակը նույնն է, ինչ խորհրդային ժամանակներում- հայագիտությունը վերցնել իրենց հսկողության տակ և ուղղորդել ըստ այդմ: Այն, ինչը կատարվում է ոչ միայն Հայաստանում, այլև ողջ սփյուռքի, իմա՝ ողջ հայության հետ: Եվ այդ բոլոր ասպարեզներում և հարթություններում: Բնավ պատահական չէ, որ սփյուռքի նախարարը անփոփոխ մնում է երբեմնի ՀԼԿԵՄ առաջին քարտուղար Հրանուշ Հակոբյանը, ԱԱԾ-ի նախկին պետ, գեներալ-գնդապետ Գորիկ Հակոբյանի զարմուհին...

  - Իսկ ինչո՞ւ է հատկապես ԿԳԲ/ՊԱԿ/ԱԱԾ-ն ( և ընդհանրապես նման ծառայությունները)  այդքան
հետաքրքրված տվյալ դեպքում Էության գաղափարներով: Նախ, գաղափարաբանությունները ներկայացնում են ազգային թե պետական անվտանգության խնդրական (ազդեցության չեզոքացումներ կամ ընդհակառակը), նրանց գործառույթի մեջ է մտնում հետևել հասարակական ոգեգաղափարական զարգացումներին: Երկրորդ, նրանք այդ հարցում ավել պատրաստված են և ընկալունակ ²:

2 Երբեմնի ԿԳԲ/ՊԱԿ-ում կար նաև գաղափարական վարչություն: Դրա ղեկավարն էր Գևորգ Սարգսյանցը: Էությանը մոտիկ-մոտիկ անելով հանդերձ նա ինչ-որ տեղեր կարծիք էր հայտնել, որ Էության գաղափարները մեկ հոգու գործ չէին կարող լինել, գալիս են անհայտ ինչ-որ զորեղ հաստատությունից: Այդ միտքը հայտնել էին նաև նրա արտերկրյա գործընկերները ( www.youtube.com/watch?v=vPIivfD70Xw&t=36s ,): Չեր ասվում միայն, թե այդ կենտրոնը ինչո՞ւ նաև այլոց չի սնում նման գաղափարներով: Ավելի ուշ, ինքն էլ հրապուրվեց դրանցով ու նաև ողջ համակարգը ( www.eutyun.org/S/E/ZT/ZT_090213_PoqrMher.htm , https://www.youtube.com/watch?v=Ao_bguEC_EE ): Ցավալի է, որ մեր ազգային-քաղաքական նվիրյալ գործիչների խելքը այդ գաղափարներից չի կտրում...

    - Արտառոց է նաև այն, որ Հելսինկյան Քաղաքացիական Ասամբլեայի Վանաձորի գրասենյակի տնօրեն, իրավապաշտպան Արթուր Սաքունցի  ԱԱԾ-ի տված մեր արտաքսման վերաբերյալ պաշտոնական հարցմանը այն պատասխանել է ավելի քան անհեհեթ պատճառաբանությամբ, մեզ մեղադրելով  արիականության և ռասիզմի մեջ ( տե՛ս. http://www.eutyun.org/S/2/AVG/AVG_1601224_ARTAROC.htm ): Պարզ է, որ այդ արված է արևմտյան աշխարհի աչքերին թոզ փչելու համար, նկատի առնելով այնտեղ ազգամոլության հակումները և ընդվզումները դրանց դեմ: Մինչդեռ, արիականության ռասիստական ընկալումը հենց կգբեական «հին գվարդիայի» նկրտումն էր և մեր զգուշացումը դրա դեմ ( տե՛ս վերոնշյալ նույն այս հղմամբ. https://www.youtube.com/watch?v=mtOtFgVHd3A ):
   Այս ևս այդ շրջանակների աներևակայելի լկտիության ու խարդավանքների արդեն խրոնիկական վարքն է: Այնինչ, նույն այդ ԱՐԱՐԷ ՀԿ հեղինակներից մեկի՝  պատմաբան Անժելա Տերյանի խոստովանությամբ. 
    «Հարգելի տիար Ա. Վարպետյան,  ...Ձեզ այստեղ  շատ-շատ ենք հիշում:  Շատ վաղուց ուզում եմ Ձեր արածի համար շնորհակալություն հայտնել  և ասել.  դուք մի ամբողջ սերունդ  եք արթնացրել, որոնց մեջ նաև ես եմ... Ձեզ մաղթում եմ, որ շարունակեք գրել ու շատ գրել: Չէ ո՞ր մի քանի հոգու համար չեք գրում, այլ շատ-շատերի, որոնք սպասում են Ձեր նոր գրքերին: Հաջողություն ու բարիք եմ ցանկանում Ձեզ»:
      Ա. Տերյան (Երևան, 14.12.2011թ., տե՛ս. http://www.eutyun.org/S/E/ZT/ZT_170212_KarDzn&axik.htm ):
      Ի դեպ նշյալ աղբյուրում ներկայացող «Է- Ազգային իմաստության դպրոցի» հիմնադիրն ու ղեկավարը և  Սանկտ Պետերբուրգի ռուսահայ ՀԿ նույնպես ԷՈՒԹՅՈՒՆ Ազգային Իմաստության Տաճարի մտերիմներից էր...
 
    -  Այս դեպքում ինչո՞ւ այսքան մոլի հետապնդումները Ա. Վարպետյանի նկատմամբ: Արդյոք դրանք չեն վարագուրում այլ մեկ՝ առավել «հույժ գաղտնի» պատճառ, հայրենիքից վտարումն ու հետապնդումները հիմնավորելու համար. որպես «ՀՀ ազգային անվտանգությանը լուրջ սպառնալիք» ( տե՛ս.  http://www.eutyun.org/S/2/AVG/AVG_070718_OVIR.htm ): Այո՛, կա այդպիսի ծանրագույն մի պատճառ՝  1999 թ. հոկտեմբեր 27-ի պետական ոճրագործությունը: Մեր հետապնդումները մեկնաբանելու համար մենք տրվեցինք այդ քննախուզությանը և հրատարակեցինք  «Ազգային խաչքար» հատորով (Ալ. Վարպետյան, Լոս Անջելես 2013 թ., 304 էջ ):
   Այդ մեկը հիրավի աններելի էր, ինչպես որդուս հորդորել էին այլ չեկիստներ. «Հայտնիր հորդ, որ վտարումը նրա համար լավագույն տարբերակն է: Հակառակ դեպքում կկանչենք և հարցը այլ կերպ կլուծենք. (տե՛ս. https://www.youtube.com/watch?v=mAA3yNNIviQ&t=2s ):

   Այս իրավիճակում մեզ և հանրության համար խիստ կարևոր նյութեր այլևս նպատակահարմար չէ հրապարակել, չսնելու համար «յուրաներին» ու նրանց համակարգը: Ունենալով նյութա-տեխնիկական լայն հնարավորություններ և տնօրինելով ինֆորմացիոն լծակներին, նրանք հնարավորություն ունեն զանգվածներին «դաստիրակել» ըստ իրենց հայեցողության, ինչպես խորհրդային ժամանակներում: Հայ հանրույթը բոլորովին պատրաստ չէ դիմակայելու համար նման նուրբ խարդավանքներին և կուտն արդեն կուլ է տվել:
    Այսու, «21-րդ դարն էլ կարող է լինել իրենցը»³...
   
    Ինչ վերաբերում է Էությանը և մասնավորապես այս գրությանը, ապա առաջինը մասնակիորեն արել է իր առաքելությունը, իր նպատակներին լծելով կգբ-ական համակարգն ու «յուրաներին», իսկ այս գրությունն ու մնացյալ անտիպ նյութերը կարող են մնալ ծովը նետված մագաղաթի իրավիճակում:    
      Բազմալեզու այն մագաղաթի, որը «Արևորդյաց Պարը» էպիկական քնարերգության և կինոսցնարի մեջ վերածնված Վահագնիկը գտնում է Սևանի ափին, վերծանում խորհրդավոր տարալեզու գրությունները, հավելում հայատառ ինչ-որ գրություն և այն վերադարձնում տիեզերածովին (Նկ.3): Այսինքն՝ հավերժությանը...    
    Այսուհանդերձ ՃԱԿԱՏԱԳՐԱԿԱՆ, զի այն իր բուն նպատակին կարող է չծառայել, իսկ հայությունն էլ չանցնել իր «բնական ընտրությունը»: Մինչդեռ այլք և մարդկությունը՝ այո՛, հենց էիզմի ճանապարհով...
   Ինչ վերաբերում է մեզ, ապա կարող ենք մի վերջին «ճակատագրական» առաքելություն էլ անել...

    Նկ. 3: Սևանի ափին Ծերունի ժամանակի հետ զբոսնող վերածնված Վահագնիկը և ծովը նետված
     մագաղաթակիր մամռակալած սափորը... («Արևորդյաց Պարը» էպիկական քնարերգության և         
                        կինոսցենարի նկարազարդումներից: Ա.Վ.: Մարսել 1985 թ.):