|
![]()

Տիեզերքի
կենտրոնը յուրաքանչյուրիս ներաշխարհն է, այն` աստեղնային
«ճերմակ խոռոչներ» դեպի
անսահմանություն: |
|
Սույն տարածքը
անհատական ոլորտ է, որտեղ կարտահայտվեն ոմանց խոհերը,
իմաստախոսություններն ու թռուցիկ դիտարկումները ընթացիկ
իրադարձությունների, խնդրականների թե գաղափարների
վերաբերյալ: Հարկ չէ դրանց մեջ անպատճառ խոստովանություններ,
դրույթներ թե մարգարեություններ որոնել: Իսկ եթե
այդուհանդերձ դրանք լինեն, ապա պետք է վստահել ժամանակի
իմաստությանն ու անաչառ ճշմարտությանը:
ԲՈՎԱՆԴԱԿՈՒԹՅՈՒՆ ( N° 31
)
վարից վեր`
ըստ հաջորդական ամսաթվերի
02.08.2023 թ. -OANNES-ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ
16.03.2023թ.-Ամբողջագիտություն
15.05.2021թ.-Ի
ՍԿԶԲԱՆԷ ԷՐ... Է-ԷՈՒԹՅՈՒՆԸ
| |
02.08.2023թ. |
|
OANNES-ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ

Նկ.1.
OANNES,
U-AN-NA,
ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ,
AON, EON,
ԷԱ-ՀԱՅԱ, Է-ԷՈՒԹՅՈՒՆ. ձկնակերպ, իմաստության ծովաստծո
արծարծումները միջազգային տարբեր հավատամքային համակարգերում և
էվոլյուցիոն իր զարգացման մեջ... |
|
Փոքր խնդիրները լուծվում են մեծերի մեջ
(էիզմ)
http://www.eutyun.org/S/E/X/X/X-27.htm
(տե՛ս. «Օվկիանոս» հոդվածը)
Նաև U-AN-NA, ձկան գլխով
ու մարմնով, ձկնամարդ արարած, որը խոսում էր մարդկային լեզվով: Ըստ
ավանդույթի ելել է Պարսից ծոցից, եկել Միջագետք և վայրենի
բաբելացիներին սովորեցրել օրենք, գիր ու գրականություն,
երկրագործություն և արվեստ, մեկ խոսքով քաղաքակրթությունը: Երբեմն
նույնանում է նախաջրհեղեղյան 7 Ապկալլու-իմաստուններից առաջինի
հետ: Երբեմն զուգորդվում է Էա աստծո որդու հետ, համարվում
Էնկի/Էայի Էրիդու քաղաքի առաջին քուրմը, ով իր գիտելիքներով ու
հմայությամբ բուժում էր հիվանդներին (Քրիստոսի նախատիպ...): Դժվար
չէ տեսնել ի դեմս նրա բաբելական դիցարանում գլխավոր դիք Մարդուկի
հայր և խորհրդական Էա-Հայա ծովաստծուն և յոթ իմաստունների ավագը,
ապա Հովհաննես Մկրտիչի նախատիպը, բայց նաև Aon-Eon-Էա-Հայա և ի
վերջո հայոց Է-Էության անցած էվոլյուցիոն ճանապարհը ողջ
մարդկության քաղաքակրթություններում...
Նրա մասին իր Babylõniaká ( Բաբելոնի պատմություն) աշխատության մեջ
խոսում է Բել աստծո քուրմ Բերոսը (հելլենիստացված՝ Բերոսսուս): Իսկ
ո՞վ է Բերոսը. քաղդեացի աստղագետ ու պատմաբան, որը ըստ Պլուտարքոսի
եղել է նաև Հունաստանում և քարոզել 7 թվի սրբազանությունը (տե՛ս.
«Դելփյան E’i առեղծվածային տառի տարրալուծումը», Ա.Վ., Երևան 2011,
պարբ. IV, էջ 102 և պարբ. XVII, էջ 115 ): Իսկ՝ քաղդեացիները՞: Ըստ
տարբեր վարկածների հյուսիսից Բաբելոն իջած ցեղեր, ամենայն
հավանականությամբ՝ հուրի-խուռիների ցեղակիցներ կամ հենց իրենք,
իրենց Հալդի-Խալդի աստծո անունով խալդեայ ցեղեր ( տե՛ս. Opus
Magnum, Երևան 2021, «Հուրրի-խուռիներ-ովքե՞ր են» հոդվածը, էջ
56-85): Համենայն դեպս, ու/արարտ. դիցարանի արեգակնային աստված
Շիվինին (կինը Այա...) և խուռիական զուգահեռ Շիմագեն (կինը
նույնպես Այա...), խոսում է նրանց մերձակցության մասին:
Իսկ պարս. Դարեհ I արքան Բագհաստանա արձանագրության մեջ
հայտնում է.
«Երբ ես Պարսկաստանում և Մարաստանոմ էի, բաբելացիները
երկրորդ անգամ ապստամբեցին իմ դեմ. մի մարդ՝ Արախա անունով մի
արմին, Խալդիտայի որդին, ապստամբեց Բաբելոնում...Նա ստեց ժողովրդին
ասելով. «Ես Նաբուգոդոնոսորն եմ՝ Նաբոնիտոսի որդին»: Ապա բաբելական
ժողովուրդը ապստամբեց իմ դեմ և Արախայի կողմը բռնեց: Նա
գրավեց Բաբելոնը: Նա դարձավ թագավոր Բաբելոնում» ( Մ.
Գավուքչյան, «Արմենիա, Սուբբարտու եւ Սումեր», Պէյրութ 1988, էջ
117):
Ըստ այդմ էլ խոսվում է քաղդեացիների, խուռիների և հայերի
մերձակցության մասին:
Կա՛ ավելի ուշագրավը: Ըստ ոմանց, Բերոսը իր աշխատության 5-րդ
հատորում, գրել է.
«Հայ ժողովրդի անվանումը և նրա Հայաստան երկրի պատմությունը շատ ավելի հին
են: Հին աղբյուրների համաձայն «ՀԱՅ» բառը մինչև ջրհեղեղ նշանակել է
«կյանք»: Սա մոլորակի բոլորովին առաջին անվանումն է, որպես «Կյանքի
երկիր»... ( քուրմ Efrosin (Belozersky մենաստան),
"Dictionnaire des livres et de la littérature de la Russie
antique" երկու հատորով, N. Zibeline ): Իսկ թե ինչո՞ւ «Հայ և
Հայաստան», բոլորին մնում է բացարձակապես անբացատրելի (
https://www.facebook.com/groups/155837376254411/posts/602725068232304
):
Այդ, հենց «բոլորի» համար: Մինչդեռ, «Ծննդոց ԱՅԱ» մենագրությունը (
Ա.Վ., Երևան 2000/2003 թթ) տալիս է և՛ այդ ու դեռ քանի
առեղծվածների բանալին: Այս փոքրիկ դիտարկումը՝ Էա-Հայա
իմաստության ծովաստծո համատարածության վկայությունն է պատմության
հայտնի ու անհայտ ելևէջներում, իսկ «Է-ԷՈՒԹՅԱՆ ակն ու ակունքը»
հիրավի ամենայնի ակունքն ու դրա ծածանումները համամարդկային
քաղաքակրթության մեջ (Ա.Վ., Երևան 2022, անգլ. 2023):
Նկ.2. Էության նշյալ հատորները.
a) «Է-Էության ակն ու ակունքը»
(Երևան 2022թ.), b)
«Ծննդոց ԱՅԱ»
(Երևան
2000թ., վերահրատ. 2003թ.),
c)«Է-Էության ակն
ու ակունքը» (անգլերեն, Երևան 2023թ.)
***
Եվ վերջին մեկ-երկու նկատառում: Եթե ընդունենք
Հայ
–կյանք-«առաջին երկիր»-Հայաստան-«կյանքի երկիր» ակնարկները, ուրեմն
Այա նախամայր աստվածուհու և հայոց հայ-երկրագործ մինչև «այական
շրջան» մեր բնորոշումները մնացել են հայոց և Բերոսի հիշողության
մեջ: Իսկ վերջինս քաղդեացի ինքնությունը, աստղագիտությունը և 7 թվի
սրբազանությունը խոսում է նրա եթե ոչ հայ լինելու մասին, ապա գոնե
հայ հնագույն մշակույթի ծանոթության: Հույն առաջին փիլիսոփա Թալեսի
Բաբելոնի հետ շփումները՝ աշխարհի ջրային նախասկիզբը և նրա
փիլիսոփայական այլ սկզբունքները՝ Բաբելոնի վրա հայոց թե
քաղդեացիների խորը ազդեցության մասին
(մինչև իսկ թագավորությանը, ինչպես Արախա- Նաբուգոդոնոսորն
պարագայում): Սրանք միայն ակնարկներ են,
որոնք հորդորում են մեզ Հայկ. լեռնաշխարհ-Միջագետք սերտ
հարաբերակցություններից և պատմական քիչ թե շատ հայտնի
իրողություններից անդին մինչև Ուրֆա-Պորտասար 12000 ամյա անհայտ
իրողությունների պեղման անհրաժշտությունն ու հնարավորությունը:
Դրանք պատմության համարյա բոլորովին անհայտ էջեր են,
որոնք
մարդկությանը անչափ շատ բան կլուսավորեն...

Ալեքսանդր Վարպետյան
Մարսել, 02 օգոստոս 2023 թ.
|
|
16.03.2023թ |
ԱՄԲՈՂՋԱԳԻՏՈՒԹՅՈՒՆ
( չշփոթել ամենագիտության հետ
)
|
 |
|
|
|
Հոլոգրամի
մասնիկը պարունակում է ամբողջի պատկերը,
բայց աղոտ...
Հայերենում այդպիսի բառ չկա, զի չկա նման
հասկացություն: Այն հայերեն մտցրեց Էությունը,
զի նախ կար մասն-ա-գիտություն, ուրեմն
տրամաբանորեն պիտի լիներ նաև
ամբողջագիտություն: Երկրորդ, Էություն-էիզմ
իմաստախոսության բնաբանում գրել էինք.
«Նախնիք
աշխարհն ընկալում էին ամբողջական, թեև
մակերեսորեն: Նրանք իրենց համարում էին
բնությունից անբաժան ու ջանում ապրել նրա
օրենքներով: Ունեին նույն հարցերը՝ ինչ որ
մենք: Սակայն, ի տարբերություն մեզ, նրանց
ճանաչողությունը ավելի ամբողջական էր և առավել
ճշմարտամոտ: Իմաստությամբ տոգորված նրանց
կրոնափիլիսոփայական համակարգը քաղաքակրթության
զարգացման հետ տրոհվեց արվեստների,
գիտությունների ու հավատամքների, իսկ ապա
նրանցից յուրաքանչյուրը բազմապատկեց իր
ճյուղավորումները. ի վերջո հանգեցնելով արդի
աշխարհաճանաչողության փշրված խճանկարին:
Այսինքն, հատվածային և հարաբերական
ճշմարտությունների անհամակարգ բազմությանը»
...
...Սակայն,
տրոհումներին զուգահեռ պարբերաբար կատարվել են
ամբողջացումներ: Դիալեկտիկական պարույրի թե
հավերժ վերադարձների սկզբունքով ճանաչողության
ամբողջացման փորձերը օրինաչափորեն սկսվել էին
շուրջ մեկ դար առաջ, ի դեմս մի շարք
ուսմունքների ( հոլիզմ, Գեշտալդ
հոգեբանություն ևն) և գիտական տեսությունների
( Ա. Էյնշտեյնի. «Դաշտի միասնական
տեսություն», «Փոխազդեցությունների մեծ
միասնացում», «Theory of Holes»-Ամենայնի
տեսություն, ևն): Ըստ որում նկատվում է նաև
գիտությունների և հավատամքների մերձեցում...»:(
«Էություն», Երևան 1995 թ., էջ 11-12).
Այդպես, հարավ-աֆրիկյան պետական այր J. Cհ.
Smuts –ի 1926 հրապարակած «Holism and
Evolution» («Հոլիզմը և էվոլյուցիան» ), ըստ ոմանց որակվեց իդեալիստական ուսմունք* :
Զուգահեռաբար նկատվում է նաև բազմադիսցիպլինար
զուգորդումներ: Օրինակ, ֆր. հասարակագետ և
փիլիսոփա Edgar Morin առաջ քաշեց Pensée
complexe սկզբունքը (Կոմպլեքս մտածողություն),
բավականին ազդեցություն թողնելով ժամանակակից
մտքի վրա ( ըստ նրա
«Մտածողությունը անհատների
և հասարկության ամենաարժեքավոր կապիտալն է»):
Սակայն այս ամենը պահանջում էին ավելի լայն և խորը ընդգրկում, ծայրեղ
ընդհանրացումներ և վերացարկումներ, ինչպես
ընդհանրապես էությունների պարագայում
երևակվում են դրանք:
Այդպես ծնվեց մեր Էություն-էիզմ ուսմունքը, որը
բնորոշվեց որպես ԱՍՏ-Ամենայն Ստեղծի
Տեսություն, ընդգրկելով հոգևոր, սոցիալական և
երկրաֆիզիկական եռահարկ կառույցների
սկզբունքները (զգայական-բանական-ոգեկան,
արվեստներ- գիտություններ- հավատամքներ,
ֆիզիոսֆերա-բիոսֆերա-նոոսֆերա...): Ըստ այդմ,
հաջորդ քայլով ակնկալվում է ամբողջովին
վերամշակել կրթական ամբողջական համակարգ: Զի,
մենք պատմական ամբողջացման դարաշրջանում
ենք**:
Էիզմի ճշմարտացիությունը հաստատվեց մեր բոլոր
բացահայտումներով, իսկ այսօր էլ հեռանկարվում
են հազարամյակներ, հայոց համար՝ կայացում ու
հավերժացում: Թեև այդ «Էիզմը և էվոլյուցիան»
սկզբունքով արդեն դուրս է գալիս սոսկ ազգային
խնդրականներից:
Այսուհանդերձ. «Կայացումը ինքնին
առաքելություն է, սակայն կայանում են որևէ
առաքելությամբ»***:
Ահա թե ինչո՞ւ ենք այդքան կարևորում «Է-Էության ակն ու ակունքը»
տեսության գալիք անգլերեն հրատարակությունը...
* Մինչդեռ, ըստ Էության.
«Ո՛չ թեիզմ, ո՛չ աթեիզմ, այլ պարզապես
էիզմ»: Իմա՝
դրանց կամ ինչպես հոգու ու մարմնի, իդեալիզմի ու մատերիալիզմի, հոգևոր և
ֆիզիկական Տիեզերքի թե «հայրենիքների» զուգակցումը...
** Նշենք, որ գրականության դիսցիպլինայում շարադրությունները էութենական
ամբողջացումներ են ակնկալում այս կամ այն գործերի թե հեղինակների
վերաբերյալ:
Ֆիզիկայի և մաթեմատիկայի զուգորդումները մասնակի ամբողջացումներ են,
երաժշտության և մաթեմատիկայի՝ նույնպես: Մինչդեռ, հնարավոր է էութենական
հիմքով շատ ավելի լայն ընդգրկումներ...
*** Չպետք է կարծել, որ Արևմուտքում կամ այլուր նման դիտարկումները
մատչելի են
հասարակական բոլոր շերտերին, այլ՝ միայն բարձր մտավորական, մասնագիտական և
փորձագիտական շրջանակներին, ինչը մենք այլևս չունենք: Բայց առանց այդ այլևս
հանգած ենք, առանց վերակենդանացման չնչին հնարավորությունների...
|
|
|
Ալեքսանդր Վարպետյան
Մարսել,
16 մարտ 2023 թ.
|
|
|
|
|
15.05.2021թ |
Ի ՍԿԶԲԱՆԷ ԷՐ...Է-ԷՈՒԹՅՈՒՆԸ
|
 |
|
|
|
Կա՛
հոգեբանություն, որը չգիտե թե ի՞նչ է հոգին...
Կա՛ն ազգայնականներ,
որոնք չգիտեն թե ի՞նչ է ազգը...
Եվ կա՛ն իբր
է-ականններ որոնք չգիտեն ի՞նչ են Է ու Էությունը...
Հովհաննեսի ավետարանում՝
Բանը ( հին հուն. lógos-բազմիմաստ
գաղափար, միտք, խոսք, լոգիկա և «լոգ»
վերջածանց, էթնո-լոգ/ազգաբան): Ըստ հայ
մեկնիչների, հայերեն Բանը նույնպես բազմիսատ
է, պետք է հասկացվի նախ
Է-Էություն
(«-ություն» էություն ցույց տվող վերջածանցով
) և Աստված ( հմմտ. աստված-ություն), ապա
բանականություն (միտք), բան-բառ, խոսք,
բան-գործ
( բանել, բանվոր), բան-ամենայն և անգամ
բան-ալի: Եվ այդ համահունչ զրադաշտական «Բարի
միտք, բարի խոսք և բարի գործ» սկզբունքին (
հմմտ. հնդեվրոպ. *bhē-լույս, *bheu-ծնունդ, *bha-խոսել,
*b°euH-լինել, ապրել, իմա՝ կյանք ևն):
Իսկ հուն. eidos-նախագաղափարը ( հայ. այտուցվել-երևալ,
իմա՝-էությունը) միջագետ. Է-Հայա իմաստության
ծովաստծո հոլովումն է, այն՝ հայ. ամենայնի
նախապատճառ
Է-Էության:
Այս մասին հանգամանալից «Ծննդոց-ԱՅԱ» հատորում
( Երևան-2000/2003 թթ, էջ 777-848):
Էությունը մարդկության ամենախրթին
հասկացությունն է: Շատ ավելին, քան՝ Աստված,
արիստոտելյան quintessence-հնգէությունը, լատ.
essence-էությունը, խտանյութը, վառելանյութը,
էզոթերիկ Essence-Հայր Աստվածը, անգամ ըստ
ոմանց արդի essence-Սև էներգիան և
Եզակիություն նախաստեղծ վիճակը: Տարբեր
անվանումներով և հոլովումներով այն առկա է
աշխարհի բոլոր կարևոր կրոններում
(բրահմայականություն, դաոսիզմ,
քրիստոնեություն, և անգամ իսլամում...),
փիլիսոփայական ուսմունքներում, գիտական
տեսություններում և անգամ իրավագիտության մեջ
( օրենք-երևույթների տակ ընկած էություններ:
«Փիլիսոփ. բառարան», Երևան 1975 թ. հոդված
«Օրենք») և հանճարների ու մտավոր շատ այլոց
ակնարկներում: Այստեղ այդ բոլորը թվելն ու
դիտարկելը հատորներ կլցներ:
Այսուհանդերձ, մարդկությունը չգիտե ի՞նչ է
այն և որտե՞ղ է առաջացել: Այդ քիչ թե շատ
երևակելու համար անհրաժեշտ է ընդհանրացնել և
վերացարկել մարդկության ողջ իմացությունը,
արվեստի, գիտությունների և հավատամքային
համակարգերում, ինչը ցայսօր դյուզն իսկ չի
արված, առավել ևս արդի տիեզերագիտության
հենքով: Զի, այդ ենթադրում է բոլորովին այլ
մոտեցում, ինչպես օրինակ քվանտային մեխանիկան,
որում դասական ֆիզիկայի օրենքները չեն
գործում, կամ ի տարբերություն Էվկլիդեսի՝
Լոբաչևսկու երկրաչափությունը, կամ աջ և ձախ
կիսագնդերի կոնվերգենտ և դիվերգենտ*
մտածողության ձևերը, թեև բոլոր այդ երկու
տարատեսակներն էլ գործածական են: Մինչդեռ, եթե
բացահայտվեր երկրորդ խնդրականը ( որտե՞ղ է Է-
հասկացությունը ծնվել, բնաշխարհը, այլ
գործոններ ու զարգացել) կլուսաբանվեր բնական
ի՞նչ տարերքի հետ է աղերսվել, ո՞ր
նախամշակույթում է այն սաղմնավորվել, ո՞ր
էթնոսում և ինչպե՞ս է համասփռվել, խմորվել ու
զարգացել մարդկային հոգևոր էվոլյուցիայի ողջ
ընթացքում:
Այդպես է ծնվել
էիզմ
ուսմունքը, հատկապես
իր վերջին արտառոց բացահայտմամբ, ինչը
ԷՈՒԹՅՈՒՆ
ոգեգաղափարական համակարգի պսակն է: Այն՝ ո՛չ
թեիզմ է, ո՛չ աթեիզմ, այլ պարզապես
էիզմ: Դրանց ընդհանուր հայտարարն ու
համադրումը, ինչպես մարմնի և հոգու,
«Փիլիսոփայության հիմնական հարցի» ( նույնն է
մատերիալիզմ-իդեալիզմ կռվախնձորի), սույն
ակնարկի նախաբանում բերված խնդրականների և շատ
այլ պարագաներում:
Այս հակիրճ ներկայացմամբ
Է-Էության դիտարկումները, որոշ
էրուդիցիայի բացակայությամբ, կարող են շատ բան
չասել, սեփական քննախուզությամբ՝ դժվար թե:
Զի, դրա համար անհրաժեշտ է անել նույնը.
ընդհանրացնել ու վերացարկել համամարդկային ողջ
իմացությունը բոլոր ասպարեզներում, իսկ այդ
խիստ մասնագիտական խնդրականն է ( այն էլ ոչ
բոլորի համար...):
Սակայն, սույն խնդրի
առաջադրումը պետք է որ քիչ թե շատ
էրուդիտներին և տրամաբանողներին հուշի դրանց
կարևորությունը մարդկային մտքի ամենատարբեր
բնագավառներում և կենսաբանական էվիլյուցիայի
հետ հոգևոր ևս ավելի խրթին զարգացումները:
Ինչպես, դեռևս դպրոցում որևէ չլուծող խնդիրի
դեպքում մեզ հորդորում էին նախ հասկանալ
խնդիրը, կամ կոնվերգենտ (համամիտվող) և
դիվերգենտ* (տարամիտվող) մոտեցումներով խնդիրը
լուծելու սկզբունքները, իսկ
շարադրություններում հարկ էր այս կամ այն
հեղինակի կամ որևե գործի հակիրճ
բովանդակությունը տալ: Իմա՝ վերացարկել դրանց
բուն էությունը: Էիզմը համաբանորեն այդպիսի մի
վերացարկում է: Նույնը հատկապես մեր վերջին
բացահայտմամբ, ինչը էություններով մտածելու և
ղեկավարվելու փառավոր մի օրինակ է: Եվ եթե
Գյոբեկլի թեփեն համարվում է հազարամյակի
բացահայտումը, ապա էիզմը խոստանում է
ներկայացնել հազարամյակների մեծագույն մի
խարդավանք: Իսկ դրա բացահայտումն ու
լուսաբանումը՝ որպես հենց էիզմով դիտարկման
անմիջական օրինակ:
Այս ամենը ակնկալում է համամարդկայն
ճանաչողության և տիեզերաբանության նոր մի
ելակետ: Հայոց համար՝ հիրավի մի վերածնունդ:
Զի, դրա համար անհրաժեշտ էր ծնունդն իմանալ,
վերընձյուղման համար՝ արմատը: Ի՜նչ փույթ եթե
այս սերնդում այդ չկայանա և մարդկությունը այդ
չընդունի: Ճշմարտությունները անժամկետ են և
երբևէ ինքնահաստատվող: Ըստ թեոսոֆիայի
նշանաբանի. «Չկա ավելի բարձր կրոն, քան՝
ճշմարտությունը», իսկ ըստ էիզմի՝ ավելի բարձր
ճշմարտություն, քան՝ էությունը: Ըստ Քրիստոսի.
«Ես եմ և՛ ճշմարտություն և՛ ճանապարհ, և՝
կյանք»... . անդին: Իսկ ըստ Դելփիքում Ապոլոնի
տաճարի սնարի արձանագրության.
ՃԱՆԱՉԻՐ ԻՆՔԴ
ՔԵԶ և E՛i, ՈՉ ԱՎԵԼԻ...
* Կոնվերգենտ (համամիտվող) մտածողությունը ուղղված է գոյություն
ունեցող
մոտեցումներով խնդիրը
լուծելու ուղղությամբ, իսկ դիվերգենտ
(տարամիտվող)
մտածողությունը միտված է
խնդրին տալ լուծման տարբերվող և
կապված է
ստեղծագործական մտածողության
հետ:
|
|
|
Ալեքսանդր Վարպետյան
Մարսել,
15 մայիս 2021 թ.
|
|
|
|
|
 |
|