|
НАГЛОСТЬ… ГОСУДАРСВТА
БЕРЕТ
(«Լկտիությունը…
պետություններ է զավթում»`
ըստ ռուսական ասույթի:
ԱՎ
)
Ուսանողական տարիներին էր, Պոլիտեխնիկում` ճարտարապետական
դիպլոմների թունդ ժամանակ, «Հայֆիլմին» կից կինոդերասանի
ստուդիայում` կուրսային աշխատանքների եռուզեռ, որտեղ զբաղված էի
նկարահանման պատրաստվող Պ.Մերիմեի «Մաթեո Ֆալկոնե» նովելի
բեմադրության գլխավոր դերում: Կորսիկացի պատվախնդիր Մաթեոն մատնիչ
իր միակ մանչուկին անձամբ գնդակահարումը է գերմարդկային
տառապանքով…
«Аэрофлот» ընկերության հայկական պարկի նոր ստացած մի օդանավի
տեխնիկական ստուգման առիթով, օդուղիներում աշխատող մի ծանոթ
առաջարկեց ընկերակցել իրեն և մի քանի օրով թռնել Կիև: Առաջարկը
գայթակղիչ էր. ամբողջովին ազատ օդանավ, անվճար թռիչք և հյուրանոց,
հրապուրիչ ծանոթություններ և հաճելի ժամանց: Սակայն, առավել
կարևորը այդ անձին մոտիկից ճանաչել էր, որի մասին ուսանողական
թերթում գրել էի սուր մի բարոյախոսական և շատ կուզենայի սխալված
չլինել: Մնում էր կարգավորել խափանիչ մեկ հանգամանք, դիպլոմայինը`
քարը գլուխը, կհասցնեի, իսկ բեմադրական փորձերից բացակայելը
անհնարին էր` վեց խաղակազմ, իսկ գլխավոր դերակատարը` առանց
«դուբլյորի», դեռ ինքս էլ կուրսի ավագն ու կարգապահության
պատասխանատուն:
Այսուհանդերձ դիմեցի
կինոդպրոցի տնօրեն և բեմադրիչ Հ.Մարգարյանին, թույլտվությունը
հիմնավորելու համար հորինելով «ծանրակշիռ» մի պատճառ, իբր մոտիկ
բարեկամս այնտեղ դանակահարվել է և անհուսալի վիճակում
հայտնվել հիվանդանոցում, իսկ ընտանիքը խնդրել է ինձ ուղեկցել հորը`
լեզվի օժանդակության և ճարտարության ակնկալիքով: Խորաթափանց
ղեկավարս ոչ մի կերպ չէր համոզվում, նրա քննախույզ հարցադրումներին
իմ փխրուն փաստարկումները դառնում էին ավելի ու ավելի տարակուսելի:
Վստահաբար ստելու մեծ վարպետ չէի, կամ «թասիբը» գերազանցում էր
երևակայությանս:
Ի
վերջո, ազնվաբարո ուսուցիչս ճարահատյալ տվեց իր թույլտվությունը,
թեև ակնհայտորեն համոզված չէր: Խիստ ընկճող հանգամանք` այն էլ
խղճի, ամոթի, ու դեռ շատ հարգելի ուսուցչիս խաբելու ճնշվածությամբ:
Ոտքս կախ էր, պատրաստի էի ամեն ինչ խոստովանել ու ազատագրվել,
սակայն վերջին վայրկյանին խենթ մի ազդակ ինձ մղեց
առավել մեծ մի լկտիություն:
Շրջվեցի ու կմկմալով նրան դիմեցի առավել անպատկառ մի
խնդրանքով, իբր ընկերոջս ընտանիքը չծանրաբեռնելու մտահոգությամբ
հայցելով ճանապարհածախսը, անշուշտ առաջին իսկ թոշակիս
վերադարձնելու պայմանով:
Հոգեբանական
էֆեկտը «միջուկային» էր: Ուսուցչիս կասկածները ոչ միայն միանգամից
փլուզվեցին` այլև արժանացա «վեհանձությանս» նկատմամբ նրա ակնհայտ
գնահատանքին: Հասկանալիորեն այդ գումարը նա տեղում չուներ, խնդրեց
անցնել երեկոյան ու ես առավել ընկճվածությամբ վերցրեցի
հարկադրաբար: Սակայն սկզբունքորեն այն չօգտագործեցի, իսկ
ճամփորդության ողջ ընթացում խորհրդածում էի, դերիս վեհանձնության և
արարքիս նվաստության, հոգեբանական ու իրավիճակային
հակադրությունների, սեփական արժանապատվության և մարդկային
վերուվարո վարքուբարքի մասին:
Ինչո՞ւ
ես գնացի այդ խարդավանքին, մտել էի դերի՞ս մեջ, սկսել հավատալ սեփական ստի՞ս ու ջանում էի այն ավելի ճշմարտանման դարձնե՞լ, գուցե այդ մեղսության
խուճա՞պից էր, չարիքի
«իներցիա՞» , եղծը ավելի մեծ եղծությամբ ծածկելու բացասման սկզբո՞ւնք, ինքնապատի՞ժ, կամ պարզապես «Ռասկոլնիկովի բարդո՞ւյթ»…
Ներիր ինձ Ուսուցիչ,
թեև ենթագիտակցորեն թե ինձանից վերջնականապես չհիասթափվելու
մղումով, ես ինքս երբեք չեմ ներել: Այսուհանդերձ
նվաստությունը շտապեց մոռացության տալ միջադեպը և կարծում էի
ինքնապաշտպանության բնազդը այն երբեք ինձ չէր հիշեցնի:
Սակայն, այսօր այն կայծակեց գլխուղեղումս, կարդալով.
…ՀԻՇԵԼ Է
ՀՈԿՏԵՄԲԵՐԻ
27-Ը
ՀՀ
նախագահ
Սերժ
Սարգսյանի
հետ
քննարկումների
արդյունքում
ՀՀ
Ազգային
ժողովի
նախագահ
Հովիկ
Աբրահամյանի
կարգադրությամբ
և
իր
գլխավորությամբ
սույն
թվականի
հուլիսի 25-ին
ստեղծվել
է
հանձնաժողով,
որը
կզբաղվի
1999
թվականի
հոկտեմբերի 27-ին
ՀՀ
Ազգային ժողովի
նստավայրում
տեղի
ունեցած
ողբերգական
դեպքերի
զոհերի
հիշատակին նվիրված
հուշակոթողի
կառուցման
աշխատանքներով …
Lragir.am 13:09 |
Հուլիս
25, 2009
|
